In dit mooie boekje beschouwt een oude man die kortgeleden zijn vrouw verloor het leven van een afstandje. Daaraan voorafgaand was er een moeilijke periode met 4 jaar ziekte en revalidatie. Veel van zijn gedachten gaan naar die periode en dat houdt hem uit de slaap. Daar zit hij nu in een veel te groot huis omringd door de sfeer van zijn vrouw. Al die herinneringen, het huis staat er vol mee en moet er nu opgeruimd worden of juist niet?.
Berend Boudewijn verloor zijn vrouw Martine Bijl na een lang en gelukkig huwelijk. Daar wil hij vooral bij stilstaan en door het op te schrijven lukt hem dat beter. Alles is goed voor hem geregeld met hulp van de tuinman, de werkster, de wasserij en de magnetron. Een lastigheid om de draad weer op te pakken is zijn eigen gevorderde leeftijd en beperkingen. Hij is blij met de aandacht van de huisarts voor de ‘oudere patiënt’. Er is veel tijd nodig voor de gewone dingen en dagelijkse zorgen. Met zijn geheugen heeft hij het soms ook aan de stok. Dat geheugen is belangrijk voor hem, want het is de plek waar zijn geliefde voortleeft. Aan het eind vraagt hij zich af: Het verdriet om gemis – is dat ongeluk? Of toch nog een echo van geluk?
Dit boekje is een aanrader als je een dierbare hebt verloren op latere leeftijd. Het zal veel herkenning geven en misschien ook troost.
Nienke Lamsma