We zitten bij Sabijn aan tafel voor haar boekenkast. Geen boek is daar zomaar terecht gekomen; het is een zorgvuldig samengestelde collectie. Boeken brengen Sabijn troost.
“Mijn leven is niet makkelijk geweest en nog steeds niet. Mijn moeder was alcoholist en toen mijn vader wegging – ik was vier – was het pittig thuis.” Sabijns moeder kreeg op den duur levercirrose. In een poging alles en iedereen, inclusief haar naderende dood, te ontvluchten vertrok ze naar het buitenland. Daar overleed ze. Sabijn was 25.
Sabijn weet niet anders dan dat ze voor haar moeder moest zorgen en in één klap viel dat weg. “In de eerste drie jaar miste ik een doel. Ik voelde me verloren en onbegrepen in m’n somberheid. Ik hield iedereen op afstand. Met m’n studie kwam er weer een doel in zicht. Met m’n beste vriendin ging ik studeren in een koffietentje. Zij was mijn lijntje naar de buitenwereld. Als ik een dag niet terug zou appen, zouden bij haar alarmbellen rinkelen. Dat is voor mij troostend: het idee dat iemand met mij meeleeft.”
“M’n studie is één van de weinige dingen waarmee ik mezelf kan troosten. Ik kan het er altijd bij pakken. Het geeft me een voldaan gevoel, dat ik goed bezig ben, van bekwaamheid.”
Boven de studieboeken staan romans: “Literatuur is voor mij het toppunt van ontspanning. Het is ook een methode om stil te staan bij m’n eigen gevoelens. Daarom is het fijn om boeken te lezen waar ik mezelf in herken.” Ze pakt een klein dik boekje – een Dwarsligger – van de plank: Een klein leven van Hanya Yanagihara. “Het gaat over een jonge man die vindt dat hij het leven niet waard is, die zichzelf pijn doet én zoveel liefde krijgt, maar dat niet kan geloven. Dat is wat ik eruit haal en wat ik herken, al is mijn verhaal anders.”
“Ik kan ook lekker verdwijnen in een boek over indianen van Arthur Japin. Iets wat juist ver van me afstaat.”
Sabijn overweegt haar eigen verhaal op te schrijven. Ze weet dat dit kan helpen te verwerken wat ze heeft meegemaakt: “Ik vind het spannend. Ik moet alles herbeleven en met mensen gaan praten. Maar, zeker nu m’n scriptie af is, is er misschien wel ruimte om zo’n project op te pakken.”
Lees hieronder een quote over troost uit Sabijns boekenkast.
Opmerking:
Als je bij Sabijn naar het toilet gaat, vind je een mandje vol met kaartjes met quotes uit de boeken die ze gelezen heeft. Het zijn de quotes die haar geraakt hebben; waar ze iets aan gehad heeft. De uitnodiging is om, tijdens je sanitaire stop, een quote te pakken die jouw raakt en die op het magneetbord tegenover de pot te hangen. Dat is nog eens een mooie manier om herinneringen aan alles wat je leest te bewaren en te delen met anderen! We vragen haar naar haar favoriete quote, op dit moment. Ze geeft ons een quote over troost:
“Goede troost impliceert verdriet met stekels te behouden. Op een bepaalde manier het zelfs te koesteren. Dat verdriet moet je behouden, maar wikkel het in, omzwachtel het met verhalen en woorden. Met schoonheid en nabijheid. Pak het zo in zodat je het onder je arm mee kan dragen. Het is er dan nog, maar het steekt niet meer.” – Uit Vertroostingen van Dirk de Wachter
