“Het was fijn om te doen: een gat graven, boom erin, lekker praktisch.” Eva vertelt over de boom die zij en haar gezin plantten voor haar zus Floor. Floor werd tijdens een wandeling aangereden en overleed.
“Die vervreemding… toen ze overleden was in het ziekenhuis en haar lichaam daar lag. En ook nu nog. Ik moet mezelf nog steeds vertellen dat ze dood is.” Naast de waas van de eerste dagen, herinnert Eva zich warmte: “Het creëren van de ceremonie heb ik als troostrijk ervaren. Het huis was altijd vol. Er werd voor ons gekookt, er werd meegeschreven. We waren samen een kunstwerk aan het maken.”
Een kunstwerk om iets te doen dat Floor zelf niet meer kon: “Floor kan nooit meer laten zien hoe ze is, of wat ze denkt. Ik kan haar nooit helemaal vatten, maar iedereen kent weer een ander stukje van haar. Samen komen we dan toch een beetje in de buurt: Het theatrale, hoe ze kon dansen, haar schaterlach. Creativiteit. Dat ze zo’n trouwe vriendin was en familie zo belangrijk vond.”
Eva mist de verbinding die ze toen voelde nu wel eens. “Het was toen zo makkelijk. Je was toch een soort van uit elkaar gevallen, je muurtjes zijn naar beneden, je staat helemaal open. Ik heb lieve mensen om mij heen die graag met me verbinden en de diepte in willen, maar het blijft altijd een beetje onbeholpen.”
“De as staat in de boekenkast. Die gaan we uitstrooien, maar we hebben geen haast. Een plek om heen te gaan, dat misten we wel.” Zo ontstaat het idee om een boom voor Floor te planten in gedenkbos Bijzonder Bos.
“Vaak is het dat ik hier langs fiets en dan voel ik, ja, nu wil ik even iets dichterbij komen, bij het verdriet of bij haar.” Eva loopt er een rondje, zit op een bankje, schrijft wat. “Kaartjes, gedichtjes, gedachtenspinsels. We gaan er naartoe op haar sterfdatum of verjaardag.” Ze komt er ook met vrienden die Floor niet gekend hebben: “Dan voel ik me heel erg gedragen. Ik heb twee jaar na het ongeluk ook met vrienden die haar niet kenden de ceremonie teruggekeken. Dat was bijzonder, want je gaat de diepte in zonder dat ik dat zelf hoef te initiëren. Dat ze dat voor mij deden… dat raakt me.”
