‘Meuse l’oubli’, oftewel ‘Rivier van vergetelheid’ is het debuut van de Franse Philippe Claudel en verscheen drieëntwintig jaar geleden. Nooit eerder las ik iets van deze schrijver, maar na het lezen van dit boek ben ik nieuwsgierig geworden naar de dertig werken die erna nog kwamen.
Na de dood van zijn jong gestorven vriendin Paul vlucht de hoofdpersoon naar Feil, een klein dorpje aan de Maas. Met elke meter verder weg van huis, hoopt hij verder weg te komen van associaties, herinneringen en daarmee de intense pijn van het gemis. Zestig dagen na de dood van Paule, eenenzestig, tweeënzestig. De cafébezoekers, zijn dagelijkse contacten, zijn net zo ongelukkig als hij en zonder woorden steunen ze hem bij het verlies, elk op hun eigen manier.
“Feil heeft me in staat gesteld om in het ganzenbordspel dat zonder dat ik het wist sinds mijn aankomst wordt gespeeld, behoorlijk wat vakjes over te slaan en op het laatste te belanden, dat welbeschouwd identiek is aan het eerste. Want volg ik niet vrijwillig het parcours dat Paules dood heeft geopend en dat me ongemerkt heeft teruggevoerd naar wat ik wilde ontvluchten en vergeten? Maar nu ik weer ben aanbeland op de plaats van het lijden, vind ik daar alleen de herinnering aan dat lijden en niet meer de bijtende pijn.”
Een langzaam, poëtisch verhaal over rouw, de contradictie tussen willen vluchten ervoor en het willen vasthouden, het voor jezelf willen houden en anderen nodig hebben om überhaupt te kunnen overleven.
Sabijn
Vrijwilliger Stichting TrösT