Het was de eerste keer dat ik iets van Murakami las. Het zal niet de laatste keer zijn. Hoewel ik even moest inkomen (ik weet niet precies waardoor) heb ik het boek uiteindelijk in één adem uitgelezen. Tijdens de laatste bladzijden had ik tranen in mijn ogen.
Norwegian Wood gaat over onbespreekbaar verlies. Een groot gemis dat tussen twee mensen speelt maar dat niet benoemd mag of kan worden, en daardoor juist zo erg aanwezig is. Het weerhoudt hen ervan om dichter bij elkaar te komen, hoewel het verlangen er wel is. Het ligt complex. Hij was haar vriendje en zijn vriend. Ze waren een drie-eenheid maar blijven met z’n tweeën achter. Wat nu?
De hoofdpersoon Watanabe is een student die worstelt met zijn seksualiteit en identiteit. Hij houdt van het vriendinnetje van zijn overleden vriend maar wordt verliefd op een ander. Murakami beschrijft subtiel het sobere bestaan van deze afgezonderde student en de enkeling die hij tegenkomt in zijn leven. Niet alleen de meisjes, maar ook zijn bijzondere huisgenoot en zijn enige vriend. Als lezer krijg je een inkijkje in het leven op een Japanse campus en de versmelting van het traditionele en moderne van de Japanse maatschappij.
Het boek kwam voor het eerst uit in 1987 en kent ondertussen zijn 28ste druk. Er zijn meer dan 13 miljoen exemplaren van verkocht en het verhaal is in 2010 verfilmd.
Sabijn Lauwerier