De moeder van Roos was de leukste van de hele straat; bij haar mocht altijd alles. Met een matras van de trap af roetsjen, als kind een advocaatje drinken. Maar Roos wist beter: haar moeder was onvoorspelbaar en had ernstige stemmingswisselingen. Roos moest haar beschermen, dat wist ze als kind al. Pas op haar zestigste krijgt Roos’ moeder de officiële diagnose ‘manische depressiviteit’.
Maar dan overlijdt ze op achtenzestig jarige leeftijd door een val van de trap en is alles opeens anders.
Schrijfster Roos Schlikker probeert met terugwerkende kracht te begrijpen wie haar moeder was, wat er in haar omging en hoe zij zelf leefde met zo’n bijzondere moeder. Het verdriet is groot, het gemis ook. ‘Ondanks alles’ kun je denken als je dit boek leest, maar het is tegelijk heel invoelbaar. Juist wanneer je moeder zo’n grote rol in je leven heeft gespeeld, met nare maar óók met hele positieve kanten, ontstaat er een ongelooflijk groot gat wanneer zij er niet meer is. Roos laat zich echter niet kennen, omarmt haar rouw en komt zo juist dichter bij haar moeder.
‘Moeder van glas’ is een prachtig boek over twee bijzondere vrouwen. Over wat het doet als iemand met wie je een ambivalente relatie hebt overlijdt. De pijn is er niet minder om.
Roos Schlikker is naast romanschrijver ook columnist voor onder andere Het Parool. In 2017 verscheen haar debuutroman ‘Huisje, boompje, beest’, over een stel in een Vinex wijk dat een aantrekkelijke vrijgezel als buurman krijgt.
Sabijn Lauwerier