Deze mooie omschrijving van een café TrösT-bezoeker treffen precies de kern van Café TrösT. Reageren? Mail: info@trost.nl.
Het was een regenachtige middag en bij binnenkomst wat het als een warm nest: aandachtige mensen en een rustige, open sfeer. Wat me opviel: de fijne muziek, veel ouderen, de opstelling (een aantal grote tafels waaraan mensen elkaar al leken te kennen) waardoor ik me wel wat ongemakkelijk voelde om aan te schuiven. In eerste instantie vond ik het spannend om daar met mijn verhaal te komen, maar door de ‘lotgenoten’ sfeer viel dat ongemak snel weg. We werden uitgenodigd wat te vertellen aan een buurman/vrouw, over het eigen verlies. Bijzonder om zo met een onbekende de diepte in te gaan en open te zijn, al snel werd het een meanderend en vrij filosofisch gesprek over de belangrijke waarden in het leven zelf. Mooi, hoe het oogpunt van de dood dus uitnodigt het leven te bespreken. Dat venster vind ik zelf inspirerend. Op het podium was vervolgens de mogelijkheid om tekst en poezie te delen. Dit vond ik heel indrukwekkend, omdat iemand de microfoon pakt en daar open en kwetsbaar/ bloot staat en woorden spreekt die zo eigen en tegelijkertijd zo herkenbaar zijn. De moed die daar getoond wordt om kwetsbaar te zijn, om verlies te delen (als tevens iets krachtig verbindends), prachtig!
De sfeer nodigt wel uit om er de volgende keer weer bij te zijn en tegelijkertijd bemerk ik ook al de weerstand om met (mijn ervaring met) ‘de dood’ bezig te zijn. Ik denk vanwege de zwaarte die eraan kleeft en het ‘lotgenoten’ aspect. Met de keuze om daar als ‘lotgenoot’ te zijn, begeef ik me ook in een traagte, in een wereld die moeilijk communiceerbaar is richting mijn vrienden/relatie en in een bezig-zijn met de dood, waar ik liever van weg dan naartoe beweeg…