‘The violet hour’ is de Engelse titel van dit boek over het einde en de dood van vijf bekende mensen. The violet hour*, het eind van de dag als de zon onder gaat en de natuur zich klaarmaakt voor de nacht. The violet hour, als in het eind van het leven, als de dood nabij is. Hoe zal dat zijn, hoe voelt dat, hoe dichtbij kan je komen als het anderen overkomt. Katie Roiphe is er door gefascineerd en ze maakt intensief studie van het einde van vijf bekende mensen, Susan Sontag, Sigmund Freud, John Updike, Dylan Thomas, and Maurice Sendakan, ze zoekt op wat er over hun dood bekend is, kijkt wat ze er eventueel zelf over gezegd of geschreven hebben en bevraagt mensen om hen heen naar hoe het was en hoe het ging.
En zoveel hoofden, zoveel zinnen, zoveel manieren om de dood tegemoet te treden. Bijzonder hoe de schrijfster tegen het sterven aankijkt en daar zo onverwacht bevrijdend over schrijft. De wetenschap ‘Dat je dichtbij kunt komen, maar nooit tot ín het moment’ vormt het hart van dit boek.
‘Doodsangst is zelfgericht. Misschien dat de dood van anderen duidelijk maakt dat je deel bent van een keten van levens, waardoor je je minder geketend weet aan het eigen lichaam.’ En zo kan je het boek lezen en tegelijk misschien overdenken hoe je zelf denkt over je sterven, want we zullen ons daar toe moeten verhouden omdat ons moment zeker komt, ook (of juist) al heeft het zich nog niet aangekondigd.
Het is een goed geschreven en gemakkelijk leesbaar boek, of het onderwerp aanspreekt bepaalt men natuurlijk zelf. Maar als dat zo is dan zou ik dit boek zeker aanraden,
Marielle Bedaux