Een aanrechtblad is om op te zitten is een boek dat je diep raakt. Het beschrijft op een indringende en poëtische wijze de pijn van het verlies van een prille zwangerschap.
Sommige vormen van rouw zijn amper zichtbaar. Er wordt weinig over gepraat en maar zelden naar gevraagd. Rouw die zich stil verbergt in in de donkere hoeken van je hart en daar steeds meer ruimte inneemt omdat het gevoeld, gezien en erkend wil worden. Hoe steunend is het dan, als er moedige schrijvers zijn die met verfijnde precisie woorden geven aan dat wat zo kwetsbaar en moeilijk te uiten is.
Ramona van Silfhout verloor haar kindje Jessie al vroeg in de zwangerschap. De omgeving spreekt van een miskraam. Maar, schrijft ze, ik had toch echt net een piepklein mensje begraven. Met een kistje, bloemen, een gedicht. En een naam; Jessie.
Ze begroef niet alleen haar kindje, maar ook een toekomst vol levendige beelden van het meisje dat onder haar vleugels groot zou worden.
Op intieme wijze beschrijft ze de pijnlijke en vaak ondraaglijke reis langs rouw, troost en zacht leven met rafelranden aan je hart.
Een aanrader voor de vele vrouwen die net als Ramona zo plots afscheid moesten nemen van een pril leven in hun buik.