De zoon in de man – Pieter Franszen

Boeken over verlies en rouw, daar zijn er veel van. We verliezen mensen om ons heen en we zien en ervaren wat dat met jou of met anderen doet. Dat verlies door de dood vaak heftig en intens is weten we en daar blijven we liefst ook een beetje van weg als dat kan. Maar overkomt het je zelf dan moet je er wat mee. Dat het schrijven over je verlies en wat dat met je doet een beproefde manier is om grip op wat je doormaakt te krijgen kan je aflezen aan de hoeveelheid boeken van ervaringsdeskundigen. Toch is niet elke schrijver van eigen ervaringen per se een goede schrijver, dat hoeft ook niet. Maar soms is dat wel het geval zoals bij “De zoon in de man”.
Pieter Franszen kan schrijven en hij vertelt ons over zijn zoon Stefan, die op de dag van zijn afstuderen een einde aan zijn leven maakte. Hoe ga je door, als je leven zo overhoop gegooid wordt. Hij laat de lezer meereizen met zijn reis. Wat er gebeurt met hem in de loop van de tijd, zoekend hoe hij zijn zoon kan vasthouden nu dat op de gebruikelijke manier niet meer kan. Bewegen helpt hem zoals hem dat altijd heeft geholpen in zijn leven, lopen, hij merkt dat hij moet lopen, fietsen, steeds grotere afstanden, in Nederland eerst, dan steeds verder weg, Hij doet verslag van wat hij meemaakt, de gesprekken met mensen die hij onderweg ontmoet en wat hij denkt en voelt over veel dingen en hij bespreekt dat in gedachten met zijn zoon.
Waar hij eigenlijk mee bezig is verwoordt hij op blz 58 ‘En ikzelf laat me met een goed gevoel meevoeren door ontmoetingen in de dromen en door de signalen, de glimpen en de knipogen, de mystiek en de synchroniciteit, de tekenen van jouw voortdurende band met mijn voortdurende leven’.
Zo ziet dat er uit: De zoon in de man!
Al is wat er gebeurd is iets wat niemand zou moeten hoeven meemaken is dit toch een boek om te lezen, hoopvol en troostend.
MB