Bij het openen van mijn account op LinkedIn, zie ik een uitnodiging van Jelte Krijnsen om een connectie te maken, een voor mij tot dan toe onbekende naam. Zoals gebruikelijk bekijk ik eerst zijn profiel om te kunnen besluiten of ik al dan niet inga op deze uitnodiging. Jelte blijkt een prachtig boek te hebben geschreven met de titel ‘Broertje dood’. Hij stuurt mij de uitnodiging net op het moment dat ik zelf bezig ben met het thema ‘jong verlies’. Dus mijn interesse is gewekt naar het boek en naar deze schrijver.
De titel van het boek ‘Broertje dood’ windt er geen doekjes om. Hier is sprake van een groot verlies. De titel roept bij mij direct de associatie op van ‘een broertje dood hebben aan’. Een uitspraak die terugvoert naar vroegere tijden waarin veel kindersterfte voorkwam door ziekten en elke geboorte met veel angst gepaard ging.
Het verhaal van Jelte begint in 2002 op Rhodos waar hij werkt als reisgids. Op dit prachtige eiland spreekt hij, naar aanleiding van een Griekse religieuze traditie, hardop uit dat hij zijn leven lang zijn jongste broertje Peter mist, een broertje dat hij nooit heeft gekend. Peter had een ernstige chromosoomafwijking en overleed vlak na zijn geboorte.
Jelte neemt je mee als lezer terug in de tijd: Als hij 8 jaar oud is, ontdekt hij nog een broertje te hebben gehad, hij vindt in het dressoir een brief en een foto van een pasgeboren kindje. Zijn moeder vertelt, na van de schrik te zijn bekomen, dat het kindje op de foto het jongste broertje van Jelte is en dat hij destijds is gecremeerd. Zij zegt niet te weten wat er met de as is gebeurd. Dan begint de zoektocht van Jelte vanuit een intens verlangen naar erkenning van het bestaan van zijn broertje en daarmee van zijn plek als oudere broer.
Het verhaal raakt mij naarmate het verder gaat in de tijd en Jelte steeds dichter bij het ontsluiten van het raadsel komt waar de as van zijn broertje terug te vinden is. En al die tijd draagt Jelte het onuitsprekelijke verdriet met zich mee van de onuitgesproken rouw in zijn gezin, van het zich niet op zijn eigen plek hebben voelen staan als middelste zoon en van de impact die het verlies op ieder gezinslid heeft gehad. Het boek eindigt met een ontroerend eerbetoon, samen met zijn ouders en broer, aan ‘dat reusachtig kleine monster dat mij veertig jaar behoorlijk in de weg heeft gestaan’ aldus Jelte.
Nadat ik Jelte als connectie heb geaccepteerd en zijn boek heb besteld, stuur ik hem een bericht of we een keer kunnen afspreken. Twee weken later zit ik bij Jelte in zijn achtertuin en spreken we over zijn verhaal en delen we wat verlies op jonge leeftijd voor ieder van ons heeft betekend.
Jelte vertelt een missie te hebben om anderen bewust te maken wat het verlies van een baby-broertje of zusje in een gezin teweeg brengt. Als lezer en als ervaringsdeskundige vind ik dat hij daar op een eigen en dappere wijze in is geslaagd. Om met de woorden van Jelte te spreken:
‘Als wij het ooit aandurven om het verleden onder ogen te zien, weten we in ieder geval zeker waar we moeten zijn’.
Coby Ouwehand
vrijwilliger TrösT