In dit boek schrijven 60 mensen die hun man, kind, ouder, vriend of …zijn verloren door zelfdoding een brief aan lotgenoten. Ze vertellen over wat er is gebeurd, over hoe ze zich hebben gevoeld of nog voelen. Over hoe het leven is veranderd door de dood van hun geliefde. Over wat ze meemaken in het contact met anderen. Over vallen en weer opstaan in het leven. Over ploeteren en ook weer kunnen genieten.
In elke brief kan je lezen wat de zelfdoding van hun dierbare met de achterblijvers heeft gedaan. En hoe ze de moed proberen te behouden om verder te gaan met hun leven.
Nabestaanden na zelfdoding zijn vaak blij wanneer ze met andere nabestaanden in contact kunnen komen. Aan een half woord is genoeg, er valt niemand om van hun verhaal. Ook al is elk verhaal anders want elk mens is anders. Desondanks is er veel te delen en uit te wisselen. Er is herkenning en erkenning en dat geeft ruimte en licht.
Ik omschrijf dit boekje altijd maar als een soort van ‘lotgenotengroep op papier’. Hoe erg ook, lezen dat je niet de enige bent die dit meemaakt geeft steun en troost. Weten dat er nog meer mensen zijn die net als jij achterblijven met vragen, verdriet, woede, gevoelens van spijt en schuld, of wat dan ook. En toch de moed vinden om door te gaan. Van nabestaanden hoor ik dat ze er veel steun aan hebben.
Ook voor hen die een verlies als dit nooit hebben meegemaakt, is het zeer leerzaam. In de brieven is het persoonlijke verhaal van een achterblijven opgetekend. En zo wordt voor de ander duidelijk welke impact zelfdoding als dood heeft voor hen die achterblijven.
Mocht je iemand kennen die rouwt om een geliefde verloren door zelfdoding: lees het. Ik denk dat je daarna meer begrijpt waarom dit verlies zo’n grote stempel drukt op het leven van de nabestaanden. En dat helpt om er voor hen te kunnen zijn.
60 brieven van nabestaanden over LEVEN met zelfdoding
Jolien van de Kooij, Wouter de Jonge.
2014
Sylvia van Dort