Als je laatste ouder overlijdt komt onherroepelijk ook het moment dat je het achtergebleven huis moet leegruimen. Lydia Flem beschrijft dit proces in haar boek. Hoe ze het aanpakt, maar vooral wat dat bij haar losmaakt. Dat is heel erg haar persoonlijke verhaal en dat zal voor een ieder anders zijn. Zo herkende ik zelf niet zoveel in het gevoel dat ze beschrijft dat ze nu met een erfenis zit van spullen die haar ouders haar bij leven nooit gunden. Formeel mag ze er nu mee doen wat ze wil, maar ze mist de uitdrukkelijke toestemming van haar ouders. Uiteindelijk komt ze in het reine met dit gevoel door alles weg te schenken aan wie maar belangstelling heeft. Wel herkende ik de aarzeling om te beginnen, het gewoon niet weten hoe te beginnen. Wat het met je doet als je bij de papiercontainer staat en persoonlijke documenten die met het verscheiden hun waarde hebben verloren, door de gleuf duwt. Jouw voorgeschiedenis die zich op dat moment alleen hap-snap aan je is meegedeeld en die zich nu in zijn volheid aan je opdringt.
Een ontroerende passage vond ik die waarin ze beschrijft dat ze de handtas vindt van haar grootmoeder: haar moeder blijkt het nooit over haar hart verkregen te hebben de tas door te pluizen, laat staan leeg te halen. Alles wat er bij het overlijden van haar moeder had in gezeten, zat er nog in.
Enid van Schagen